ستاره

گریه نمی کنم نه این که سنگم           گریه غرورم  رو بهم می زنه 

مرد برای هضم  دلتنگی هاش             گریه نمی کنه قدم می زنه

گریه نمی کنم نه این که خوبم نه اینکه دردی نیست نه اینکه شادم 

یه اتفاق نصفاه نیمه ام که                    یه هو میون زندگی افتادم

یه ماجرای تلخ ناگزیرم                      یه کهکشانم ولی بی ستاره

یه قهوه که هر چی شکر بریزی          بازم همون تلخی ناب و داره

اگه یکی باشه منو بفهمه   براش غرورمو 

                                      بهم میزنم   گریه که سهله 

                                                       تا آخره دنیا قدم می زنم