من نه عاشق بودم

من نه عاشق بودم…و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من …

من خودم بودم و تنهایی و یک حس غریب

من خودم بودم... دستی که صداقت می کاشت…
گر چه در حسرت گندم پوسید…

من خودم بودم ، پنجره ای که به سرسبزترین نقطه بودن وا بود…
و خدا می داند سادگی از ته دلبستگیم پیدا بود…

من نه عاشق بودم…
و نه آلوده به افکار پلید…
من به دنبال نگاهی بودم…
که مرا از پس دیوانگیم می فهمید…

آرزویم این بود…
دور اما چه قشنگ…
که رَوم تا در دروازه ی نور...
تا شوم چیره به شفافی صبح…
به خودم می گفتم
" تا دم پنجره ها راهی نیست "

که به تمام عشق و هوس می ارزید…